Durven we onze kinderen nog weleens iets te ontzeggen?

Het schooljaar is weer begonnen en daarmee alle (sport)clubjes ook. Afgelopen dagen sprak ik daarover verschillende moeders.

De een verzuchtte nog harder dan de ander: “pfff het is meteen weer zooo druk, 3 x in de week de kinderen naast school ook nog naar sport of andere clubjes brengen.”

Ik observeerde dat heel veel moeders alles (liefst zelf) doen voor hun kind. Maar met die houding hun grenzen aan het verliezen zijn. Ze stappen opnieuw in de ratrace van op de klok kijken-werken-taxien-eten koken. Tijdens zo’n gesprek voél ik gewoon de spanning. Omdat ik ‘m zelf ook zo herken.

Mijn man en ik hebben immers ook 3 opgroeiende kinderen waarvan we er twee 3x in de week naar sport brengen. Dit is voor ons voor het eerst; 2 kinderen die sporten. Voor ons vooralsnog te doen omdat mijn man redelijk flexibel met zijn werktijden kan omgaan en ik als ondernemer mijn eigen werktijden (en dus drukte) bepaal.

Toch hebben we hier hardop met de kinderen besproken dat het voor ons wel haalbaar moet blijven. Als papa of mama er gejaagd van wordt zal er toch echt eentje moeten stoppen met sport. Dan zijn er nog talloze andere mogelijkheden die minder (taxi)tijd vragen. Immers: waar een deur dichtgaat, gaat een andere weer open.

Doordat we hierin open zijn, nemen we niet alleen onze kinderen serieus maar vooral onszelf én leven we voor dat we grenzen mogen aangeven. Iets wat ik persoonlijk heel cruciaal vind om in ontspanning en zelfliefde te blijven.

Ik ben benieuwd wie dit ook herkent. Laat het gerust weten in een reactie.

Dolgraag neem ik deze moeders een keer mee de natuur in. Tijdens een Natuurcirkel of mijn Rewilding day bijvoorbeeld. Deze momenten in de natuur helpen je op te laden, uit te zoomen, je plek en voedingsbodem te bepalen en je grenzen te voelen. Meer info vind je op mijn website onder het tabblad Aanbod.